TheDiize

Szczęśliwym jest ten, kto przy zachodzie słońca cieszy się wschodzącymi gwiazdami. Cieszyła się z nadchodzącego dnia, nie wiedząc po raz pierwszy co ją czeka. Od szesnastu lat miała dar. Tak jak każdy. Była taka jak każdy. Teraz wraz ze wschodzącym słońcem utraciła to na zawsze, teraz mogła stać się inna niż wszyscy. Lepsza. Mogła być sobą bez obawy przed nocną wizją tego, co miało się wydarzyć. Czasem żałowała, że urodziła się właśnie w miejscu, gdzie jest coś takiego. Wolała być od zawsze normalna. Wizje były dziwne. W szkole uczyli, że wizje są nami. Teraz bez wizji była nikim? Nigdy tego nie mogła zrozumieć, chociaż się starała. Wstała i zaczęła nowy dzień. Pierwszy raz nie znając zakończenia. Trzy lata upłynęły jej normalnie. Później zaczęło się robić trochę inaczej niż ludzie mięli w wizjach. Ludzie zaczęli nimi sterować, a przynajmniej nie ludzie, a osoby do szesnastego roku życia. Rząd musiał się mieć na baczności, ale pomimo tego każdy żył w swoim świecie. Zaczęło się

Później kąciki jej ust obniżają się i dostrzegam przez moment wyraz rozpaczy w jej zamglonych oczach, zanim znów przybierze maskę radości. Cisza. Nicość. Nie zwracać uwagi, zatracić się w śnie, śnić i marzyć, tkwić. Nie rozumieć, wariować i żyć. Nie starać się, bo życie nie wymaga takich poświęceń. Nie czuć, bo to rani. Umierać z dnia na dzień i być. Myśleć i nic. Marny człowieku, wszystko jest w Twojej głowie. Wszystko zależy od Ciebie. Tik-tok, w oddali. Sekundy odbijające się od tafli wody. Słyszała nawet szelest liści poruszanych za oknem przez wiatr. Skupiała się na najważniejszych rzeczach. Teraz liczył się tylko czas, a może jego brak? Zrozumiała tylko jedno słowo z jego szeptu i musiała odejść, a w głowie dźwięczało jej to przeklęte słowo nienawiści: ŚMIERĆ Wychodząc nie odwróciła się, nie mogła spojrzeć za siebie. Wiedziała co zrobiła. Wyszła, nie starała się być cicho. Nikogo nie było w pobliżu. Jednak stanęła na chwilę. Zaczęła się wsłuchiwać. Nie słyszała ko