Przebaczenie

Każda łza staje się kolejnym kryształem do kolekcji.

Czekam na jakieś słowo. Pomoc. Nie nadchodzi nic. Nadal czekam. Wiem, że nie mam na co. To nie ma sensu, ale czekam nadal. Wiecie czemu? Bo nadzieja umiera ostatnia. Bez nadziei nie pozostaje nic. Wszystko takie proste, co? Nic bardziej mylnego. Płacz. Chciałabym coś zmienić, być lepszą wersją siebie, ale nie mogę, nie potrafię, nie umiem, nie daję sobie rady. Ja nie będę pytać, za dużo to mnie kosztuje. Obojętność jest lepsza? Nie wiem. Zamykam się w sobie. Odchodzę.
Staram się myśleć pozytywnie, dzisiaj jest to niemożliwe. Dopadła mnie depresja, może to przez brak słońca? Przypomniałam sobie o blogu, znak, jest bardzo źle. Wręcz tragicznie. Nikt nie musi o tym wiedzieć. Nie ma takiej potrzeby, chwilowo. Nikt nie pyta, każdy się uśmiecha, wszyscy patrzą. Nikt się nie domyśla. Ktoś zapyta, nie usłyszy odpowiedzi, że wszystko w porządku drąży temat dalej, głębiej. Tak trudno się domyślić? Tak trudno zobaczyć? Co się dzieje? Widzisz. Cisza. Ta cisza jest najgorsza. Widzisz i nic nie robisz. Ja cierpię. Zamykam się w sobie. Odchodzę.
Rzucam poduszką, krzyczę, rzucam ładowarką, kabel uderza moją twarz, wrzeszczę. Czuję jak z wargi spływa mi krew. Niech płynie. Jutro będą pytania co się stało. Domyśl się nie wystarczy. Będą pytać. Już wiedzą. Nie mam nic do dodania. Wszystko ma sens i zarazem nic go nie ma. Nie wiem, co robić. Staram się nie myśleć, staram się dawać radę, ale jest to chwilowo za trudne. Chcę pomocy i mogę to wykrzyczeć. Ile osób uda, że nic nie słyszało? Ludzie są głusi na ludzką krzywdę. Większość odwróci wzrok, kilka osób zatka uszy. Zostanie tylko on.
I to dla niego jutro też wstanę.