Dzisiaj, a wczoraj

"Oddycha każdy, żyją tylko niektórzy."

Wstałam, tak. Dzisiaj mam już inne spojrzenie na świat. Dzisiaj jest nowy dzień, a to zawsze daje możliwości. Przynajmniej tak mi się wydaje. Spoglądam przez okno. Świat dzisiaj równiej nie wygląda tak, jak wczoraj. Tylko, że wczoraj to takie smutne słowo. Wczoraj jeszcze miałam przyjaciół, miałam do kogo napisać. Dzisiaj? Dzisiaj już nie. Zatracam się w rzeczywistości i zaczynam mówić sama do siebie. Tak jest chyba łatwiej. Nikt nie przerywa. W sumie też nikt nie słucha. Siadam na parapecie, kiedyś siadałam z kimś. Teraz i tak nikt by nie przyszedł. Nie mam nikogo. Sama w wielkim świecie, a każdy dzień jest identyczny. Nie odróżniam już dni tygodnia. Wszystkie czynności wykonuję automatycznie. Jednak codziennie chcę się pozbyć tego stanu. Codziennie nad tym pracuję. Udaję się z wiadomym skutkiem. Tylko ja się staram, ale jeśli to ma mi pomóc chociaż na chwilę to próbuję. Z jakim skutkiem? Żadnym, udaję? Nie. Raczej tego potrzebuję. Jeśli ja mam się pierwsza odzywać to w porządku, może akurat trafię na moment, w którym będę potrzebna. Jest jak jest. Nie ma co narzekać. Samotność w przeciwieństwie do bycia z ludźmi nie boli, a niszczy. A wecie. Każda historia od dwóch osób ma dwie wersje. Niezależnie czy wydarzyła się dzisiaj, czy wczoraj. Ze wszystkim, żartowałam.