Przepaść

Złudne nadzieje są bardziej niebezpieczne od strachu.

Stoję na skraju przepaści. Nie czuję bólu, który zadało mi życie. Po prostu stoję. Zacznę jednak od początku.
Wsiadam do pociągu. Jadę do wielkiego świata, zostawiając za sobą wszystko, co do tej pory osiągnęłam, no oprócz pieniędzy, bo nowe życie ich dotyczy. Nie planowałam tego, tak wyszło. Tak chciał los, życie. Może po części, gdzieś w głębi zawsze też ja tego chciałam. Z perspektywy czasu, stojąc na tym skraju przepaści to nie żałuję. Drzwi się zamykają, a ja wiem, że już nie ma odwrotu. Ukrywałam to przed każdym. Nic nie mówiłam. Nie chciałam. Bo po co. Nikt nie słuchał, nikt nie pytał. Tylko Ty byłeś obok, więc wszystko dla Ciebie zostawiam. Wiem, że to lekkomyślne, ale życie ma się jedno i trzeba trzymać to, co nas uszczęśliwia, bo niesamowicie szybko może się oddalać. W moim życiu, przynajmniej dotychczasowym, zawsze na coś liczyłam, zawsze ja dawałam, zawsze walczyłam. Najgorzej było wtedy, gdy nic się nie udawało. Teraz się udało, więc korzystam. Całą sobą. Zazwyczaj nie śpię "po kątach", ale teraz zasypiam. W końcu zaczynam nowe życie. Budzę się już na miejscu. Nikt nie czeka. Jestem sama. Mam łzy w oczach, ale nie poddaję się. Wyłączam telefon. Miałeś lecieć ze mną. Na lotnisku nawet nie łudzę się, że będziesz. Zamykam kolejne drzwi za sobą. Śmieszy mnie fakt, że wydałeś pieniądze, żeby zacząć również swoje życie na nowo, ze mną. I szansa przepadła. Mam miejsce przy oknie. Świat coraz bardziej staje się odległym miejscem. Widzę wschód i zachód. Przesiadam się. Dolatuję. Łóżko w mieszkaniu jest dla dwóch osób. Nadal nienawidzę życia. Zawsze nic nie wychodzi. Wyglądam przez okno. Mieszkanie to tylko apartamentowiec. Czwarte piętro, basen na balkonie z widokiem na morze. Idę po alkohol. Wracam ze sklepu jeszcze z czekoladą. Jestem szczęśliwą kobietą. Przynajmniej najedzoną i pijaną, z basenem i jacuzzi. Na tą chwilę wybieram basen. Podziwiam zachód słońca. Nie czuję zmęczenia po podróży. W końcu mogę odetchnąć, zapomnieć, nawet jeśli to wszystko bardzo boli. Nie zwracam uwagi na pukanie do drzwi. Chociaż naprawdę staje się nie do zniesienia. Zdenerwowana, na wpół prosto, idę otworzyć. Stoisz w drzwiach. Ty. Uśmiecham się głupkowato. 

- Pamiętasz, jak kiedyś prosiłem, żebyś mi nie uciekła? 

- Ja... tylko przyjechałam do domu. 

Widzę jak walczysz ze sobą, żeby się nie uśmiechnąć. Za to ja wybucham śmiechem. Bałam się, naprawdę się bałam, a najgorzej jest udawać przed samym sobą to, co czujemy. 

Stoję na skraju przepaści. Nie czuję bólu, które zadało mi życie. Po prostu stoję. Przepaścią jest moje życie, a właściwie to dwa. To przed i to teraz. Teraz jestem szczęśliwa, wcześniej udawałam. Teraz czuję, że żyję. Wcześniej musiałam o wszystko walczyć, mając i tak już dużo. Wcześniej wszystko szło nie tak. Teraz nie ma takiej rzeczy, która by się nie udała. Wcześniej myślałam, że mogę wszystko. Teraz to wiem.