Inna strona

Móc wrócić do miejsca, które jest takie jak dawniej... bo nie pamiętam, jak to jest żyć naprawdę.

Tęsknię, a nie mogę wrócić. Sporo dzisiaj było informacji na temat rzekomego końca świata, jak to wielokrotnie już bywało, ale spójrzmy na to z innej strony. Weźmy pod uwagę wszystkich ludzi na Ziemi. Zauważyliście, że często myślimy tylko o sobie? O czym piszę? Dla nas świat się dzisiaj nie skończył, a dla ilu ludzi właśnie tak? Coś się rodzi, coś umiera. Relacja, uśmiech, spojrzenie. Ulotna chwila, która właśnie odchodzi w zapomnienie. Ilu ludzi szykuje się właśnie do pracy, a dzień wcześniej musieli się pogodzić z odejściem osoby, którą kochają? Nie mówię tutaj o śmierci. To zupełnie oddzielny temat. Ilu ludzi czeka na telefon od osoby, która jest ich przyjacielem, czy bezpiecznie dotarło się na miejsce pobytu? Z tylu rzeczy nie zdajemy sobie sprawy, a można je wymieniać w nieskończoność. Oczywiście są też ludzie, którzy myślą częściej o sobie niż o innych. Nie mówię tutaj o osobach pracujących na wolontariat. Spójrzmy bliżej... Mama, tata. Oni myślą częściej o swoich dzieciach niż jesteśmy w stanie przypuszczać. Jest to tak niesamowite. Więź, której nie da się zerwać, więź na zawsze niezależnie od tego jacy są rodzice. Rodziców nie da się wybrać. Trafiamy gorzej, lepiej. Czasem jest wręcz idealnie, czasem brakuje czasu. Grunt to doceniać każdy telefon z pytaniem, czy wszystko w porządku, bo gdy nie będzie w porządku, a nasz świat się skończy oni zadzwonią z ulubionym pytaniem, naszym ratunkiem. Grunt to doceniać to wszystko przed tym, jak życie nam pokaże, że możemy to stracić.
Wiecie, kiedy w moim umyśle pojawia się chaos, muszę go przelać na papier.
Miłość...

Spoglądam na puste okno. Nie chodzi o firanki. Chodzi o słońce, które zapomniało wyjść zza chmur i spowiło świat mrokiem. Słucham, jak deszcz zaczyna rzęsiście padać. Wszystko odbija się od okna i spada w niewidzialną przestrzeń. Nie robię nic. Idę spać. Budzę się. Jestem w transie codzienności. Praca, studia, dobra książka, impreza raz na tydzień i od nowa. Rozmawiam z każdym, tylko jak ktoś zaczyna. Sama nie piszę. Nie utrzymuję kontaktów. Wszyscy pamiętają moją przeszłość. Nie chcę o tym rozmawiać. Na pytania jak się trzymasz odpowiadam, że się nie puszczam. Na pytania o to, co u mnie odpowiadam, a co chcesz usłyszeć? Każdy odpowiada, że chce usłyszeć, że jest dobrze, więc odpowiadam, że jest dobrze. Tylko Ty byś wiedział, że nienawidzę czegoś takiego. Tylko Ty wiedziałeś, że należy odpowiedzieć, że chce się usłyszeć prawdę. Nie wiem czy patrzę na deszcz, czy mam już załzawione oczy. Kładę się spać, nie śni mi się nic nowego. Śnią mi się wspomnienia. Których było więcej? Dobrych? Złych? Może wcale nie śnię, a po prostu wspominam. Od jak dawna nie zmrużyłam oczu? To przez to, co mnie otacza. To przez ludzi, którzy codziennie mi wszystko przypominają. Pytają, wypytują. Patrzą i czekają na mój błąd, na moje poddanie się. Każdy pamięta, ile i co chciałam osiągnąć. Czy teraz widzą tylko moją porażkę? Tylko Tobie potrafiłam wszystko wyjawić, marzyć z Tobą i dla Ciebie. Teraz pozostało mi marzyć o Tobie, na zawsze. Zaczynam kolejny dzień. W kółko powtarzając kłamstwa, w które zaczynam wierzyć. Począwszy od dzień dobry w sklepie skończywszy na dobranoc mówione na do widzenia. Dzień wiadomo, że nie będzie dobry. Noc z resztą też nie. Bez Ciebie w każdym słowie brakuje prawdy. W każdym spojrzeniu nie ma blasku. W żadnym uśmiechu nie ma życia. Na żadnej planecie nie widać słońca. Czasem myślałam ile tracę. Teraz myślę ile zyskałam. Nie da się tego opisać. Człowieka szczęśliwego nie jest trudno opisać. Taki człowiek ma marzenia, spełnia je, ma cele i do nich dąży, wie czego chce, robi to, co lubi. Kocha i jest kochany. Jest szczęśliwy, bo niczego mu nie brakuje. Może mieć więcej, co da mu większe poczucie szczęścia, ale gdy straci to, co ma straci szczęście. Byłam szczęśliwa, a później straciłam Ciebie.

Kursywa od zawsze oddziela mnie od mojego umysłu. Wszystko jest w Twojej głowie i pamiętaj, że nic o mnie nie wiesz.