TheDiize

Co tak naprawdę się liczy.? Co jest ważne.? Na co powinniśmy zwracać szczególną uwagę.? Wszystko jest od nas uzależnione, czy to może my się uzależniliśmy.? Co jest przesądzone.? Ile rzeczy jest do odkrycia, a ile powinno odkryć nas.? W ostatnim przypadku mówię o ludziach, nie o wszystkich, ale o tych wartych uwagi. No bo, czym byłby świat bez żywej duszy, a nawet bez żywego stworzenia.? Pustą planetą stałaby się Ziemia, a świat tak naprawdę by nie istniał. Pytanie tylko: czy teraz świat istnieje.? Może to nasz umysł go tworzy, codziennie na nowo.? Może nic tak naprawdę nie istnieje i jest wytworem naszej wyobraźni, która codziennie na nowo pokazuje swoje możliwości.? Może my nie istniejemy. Może nic nie jest prawdziwe, a wszystko jest dozwolone.? Może to nie jest świat realny, rzeczywisty, istniejący.? Udzieliło mi się to całe pytanie. O co mi chodzi.? O pytania, które powinny mieć odpowiedź, ale jednak są za trudne i za ważne, aby ktokolwiek odkrył ich tajemnicę. Pytania są ...

Czym jest głębia.? Spojrzeniem, uśmiechem.? Oczy każdego moją być określone statusem: piękna głębia jego niebieskich oczu, ale tylko do kilku to określenie pasuje. Wybacz w źle też jest głębia, czyli.? Zło nie ma dna, nie ma kamieni, które pokazują jak głęboka jest głębia. Nic nie wyznacza granic. W miłości widać kamienie na dnie, widać tą płytkość. Długo zajmuje zakochanie bez pamięci, ale to uczucie jest płytkie wystarczy jeden ruch, czasem dwa chwyty i wszystko się kończy, rozpada, nieistnienie. Czy w takim razie, gdy kochamy jakąś osobę, ale to uczucie zostanie zalane zbyt małą ilością wody (uczucia), to czy w takim razie płytkość stanie jako przeszkoda, a uczucie wygaśnie.? Prościej: czy można przestać kochać.? Tak, można, ale to uczucie wygasa, nie ma go.? Nie, ono jest gdzieś w nas, głęboko. Jest złem, głębokością zła. Miłość może być nienawiścią. Wszystko może być zatraceniem, może być końcem i początkiem. Może być w nas i może być nami. O co tak naprawdę walczymy.? P...

Siedzisz. Patrzysz. Obserwujesz, co się dookoła Ciebie dzieje. Co widzisz.? Pustkę, nienawiść, zazdrość, śmierć. Odwracasz się. Nie widzisz nic, nie masz przyszłości. Nie masz nadziei. Nie widzisz tego, co jest oczywiste. Zapominasz o przeszłości, nie wiesz, co to teraźniejszość, a na przyszłość nie masz co liczyć. Zatracasz się. Idziesz drogą, która nie miała początku, drogą, która może nigdy nie mieć końca. Idziesz... Potykasz się, setki tysięcy razy upadasz. Nie masz siły wstać, opadasz. Zasypiasz. Giniesz. Śpij, wiecznie, nieprzerwanie, na zawsze. Śpisz.? Wstawaj. Nowy dzień, nowe smutki. Nowe obietnice, których nikt nie dotrzyma. Każdy człowiek coś niszczy, coś naprawia, coś zaczyna, coś kończy. Nikt nigdy nie jest bez winy, ale co to za różnica.? W ogóle o czym mowa.?  Zatracenie, zapomnienie. Strach, moi drodzy, strach. Widzicie go, czujecie, ale nie jesteście w stanie dotknąć. Widzicie.? Manipulacja umysłami. Śpij Julio, Romeo nie istnieje. Rose, Jack Cię u...

Aby odkryć, jakie zmiany zaszły w Tobie, najlepiej wróć do miejsca, które jest takie jak kiedyś. Usłyszała strzały za swoimi plecami, wiedziała. Dostała i została zamieszana w zabójstwo. Błądziła. Znalazła się na lotnisku. Musiała wyjechać. Miała wielu znajomych, którzy nie przestrzegali prawa. Podeszła do kasy z fałszywym paszportem. - Dzień dobry. Poproszę bilet, hm, może być do Paryża.- powiedziała po zastanowieniu. - Poproszę paszport i pani dokumenty. Która klasa.?- zapytała sprzedawczyni. - Pierwsza, no chyba, że jest możliwość wynajęcia prywatnego odrzutowca.- odpowiedziała śmiejąc się i podając paszport z lekkim przerażeniem w oczach. - Proszę, klasa pierwsza- spojrzała na paszport- dla pani Destiny Charms. Jak najszybciej odeszła i udała się w stronę samolotu. Była zadowolona. Wszystko przebiegało zgodnie z planem. Była wysoką brunetką o pięknych oczach i zabójczym uśmiechu. Była ubrana w granatową sukienkę z piękną czerwoną szminką na ustach. Wyglądała pięknie z czer...

Miała najpiękniejszy uśmiech na świecie. Była tą idealną. Kochałem ją całym sercem. Jak wyglądała.? Była moim aniołem. Miała piękne oczy, kolorowe, śmiejące się. Dopełniały jej najidealniejszy uśmiech. Nie wiedziałem czemu, od pierwszego spojrzenia, zatonąłem w niej. W jej oczach, w jej uśmiechu. W jej figurze, która była idealna. Jak się poznaliśmy.? Wpadliśmy na siebie. Byliśmy na wakacjach, w domkach obok siebie. Kiedyś grała w siatkówkę, na boisku. Stałem blisko, chciała odbić piłkę i wpadła na mnie. Nie miałem czasu, żeby odskoczyć. Już wtedy wiedziałem, że to ta jedyna.Wtedy pierwszy raz usłyszałem jej głos, jej śmiech, poczułem ją. Zakochałem się, już wtedy. Tak szybko. Zaczęliśmy rozmawiać. Nie wyobrażałem sobie życia z inną dziewczyną, nie wyobrażałem sobie dni bez niej, życia bez tej dziewczyny. Dni mijał, byliśmy dla siebie stworzeni. Wydawała mi się idealna, jak anioł zesłany tylko dla mnie. Chciałem znać jej myśli. Kochałem ją. Liczyła się tylko ona. Chciałem, żeby tak ...

Słyszę głosy, których słyszeć nie powinnam. Czuję się opętana. Opętana światem, codziennością, rzeczywistością życia. Opętana wszystkim, co mnie otacza. Umieram i słyszę to wyraźnie. Czuję to całą sobą. Nie, nie chcę przestać, chcę to dokończyć. Nie chcę. Nie chcę robić niczego, czego mogę w przyszłości żałować. Tak, zatracam się w tym każdego dnia, każdej nocy, coraz bardziej i mocniej. Może nie chcę słyszeć.? Może jednak chcę to zakończyć? A może jednak kogoś interesuje mój los, a to wszystko jest przesądzone.? Nie mam nic do stracenia. Muszę iść dalej i żyć. To jest trudne, ja to wiem, coraz bardziej życie robi się wędrówką w pojedynkę. Coraz bardziej przypomina to cmentarz wspomnień. Odchodzę, tak jak każdy z was. Odchodzę tam, gdzie liczę na coś więcej, gdzieś, gdzie mam nadzieję, Gdzieś, gdzie wszystko, co dobre nie ma końca. Słyszę i chcę słyszeć, ale coś mi zabrania. Może nie powinnam się w to mieszać.? Przecież to również moja sprawa, coś o co ja chcę walczyć, każde...

Patrząc na ciemność lub śmierć boimy się nieznanego- niczego więcej. Czuję, że coś nadchodzi, a ja robię się słaba. Dzisiaj wylądowałam w szpitalu na ostrym dyżurze. Nie wiem czy jest źle, czy też może dobrze. Śmiem wątpić w prawdziwość dobra. Widziałam tylu smutnych ludzi, wymęczonych chorobą. Ludzi, którzy tak naprawdę z każdym dniem są bliżsi śmierci. Tak jak ja. Tak jak Ty. Tak jak każdy człowiek na ziemi. Chciałam do nich podejść, porozmawiać z nimi, ale wiedziałam, że ja też potrzebuję pomocy, więc byłam spokojna. W moich oczach gromadziły się łzy. Łzy bólu, który mi towarzyszył. Łzy, które były obmyciem ze strachu i mówiły otwarcie: Będzie dobrze, a tylko to w takiej chwili chciałam słyszeć, choć wiedziałam, że to niekoniecznie prawda. Tak bardzo potrzebuję wsparcia, którego nie otrzymuję od żadnej osoby. Idę sama przez życie co jakiś czas, natykając się na ludzi, którzy są mi bliscy, ale później odchodzą, cofają się, a ja chcę iść dalej. Nie boję się przyszłości, boję s...

Wiele razy jest tak, że musimy pokazać na co nas stać. Musimy pokazać, że pomimo sytuacji, w której się znajdujemy- damy radę. Czy rzeczywiście.? No właśnie, nie koniecznie. Strata kogoś, kto jest dla nas ważny jest hm początkiem czegoś gorszego. Często po stracie nie dajemy sobie rady, popadamy w depresję. Czy naprawdę jest tak źle.? Jeśli upadniemy to samemu jest ciężko się podnieść. Jeśli nie mamy kogoś, kto może nam pomóc- zostajemy sami. Sami z naszymi problemami, które często nas wyniszczają. Dlaczego winimy życie.? Winni są ludzie, którzy nas ranią, niszczą. Życie nie ma nic wspólnego z naszą sytuacją, życie po prostu płynie, przemija. Jak ludzie, którzy odchodzą, znikają bez słowa. Czy naprawdę tak trudno jest powiedzieć: cześć.? Potem możemy się nie odzywać, ale chociaż kończymy nadzieję dla drugiej osoby. Myślmy o innych. Nie tylko my możemy czuć się zranieni. Czują się tak różne osoby. nawet te złe, żeby być złym, najpierw trzeba być dobrym, a później- pewnie przez ...